Mózg ludzki […] kiedyś nazwano „trzykilogramowym kosmosem” — przeczytałam w darmowym fragmencie tej książki, który natychmiast mnie porwał, rozwiewając mgłę wątpliwości, czy czytanie tej książki ma dla mnie sens.
Usterka tego kosmosu zwaliła mi się na łeb jakiś czas temu. Od tej pory czytam astronomiczne książki o człowieku. Ponieważ czytałam już jedną książkę tych Autorów, łatwiej było mi zdecydować się na tę.
To niesamowita książka. Dla mnie filozoficzno-kontemplacyjna. Odkładana wiele razy, by przemyśleć i sprawdzić przeczytane fragmenty, które mnie poruszyły. Stała się dla mnie lekturą obowiązkową w kategorii „wróć do mnie nieraz”.
Wybieranie cytatów z zaznaczonych (znaczących dla mnie) fragmentów, po przeczytaniu całości, zajęło mi trzy dni. Dopiero dziś, gdy do końca opadły fusy wrażeń po tej książce, mogłam przecedzić wybrane cytaty i zostawić tylko te najważniejsze na ten moment — są tu wyłącznie supercytaty.
Wszystko, do czego zmuszamy siebie samych, ostatecznie nam się nie uda.
*
Sekret skutecznego zmagania się z każdym utrwalonym nawykiem polega na tym, aby przestać walczyć ze samym sobą i znaleźć w sobie miejsce, które nie jest w stanie wojny.
*
Ścieżka zaczyna się od nadziei, prowadzi przez coraz silniejszą wiarę i wreszcie kończy się solidną wiedzą.
*
Starajmy się zostawiać miejsce na nieoczekiwane rozwiązania.
*
[…] jesteśmy świadomością. W pełni ukształtowany, dorosły człowiek przypomina chodzący wszechświat myśli, pragnień, popędów, lęków i preferencji zgromadzonych przez lata.
*
[…] nigdy nie wiemy, jakie będzie nasze następne nagłe olśnienie. Potencjał takiego nagłego olśnienia kryje się w każdej sytuacji, jeśli tylko nauczymy się postrzegać ją w nowy sposób.
*
Gdzieś w milczeniu najbardziej podstawowa cegiełka stworzenia, światło, pojawia się w rzeczywistości w chwili, w której otwieramy oczy.
*
Wyobraźmy sobie wszechświat raczej jako pewne doświadczenie, a nie rzecz.
*
Każda zmiana stylu życia zaczyna się w umyśle. Musimy przede wszystkim pragnąć zmian, a następnie skłonić nasz mózg, aby stworzył nowe sieci neuronowe wspierające taką decyzję.
*
Dokądkolwiek skierujemy następny krok, rzeczywistość pójdzie za nami.
*
W mózgu istnieją sieci połączeń, ale nie ma kabli. Te połączenia tworzy żywa tkanka. Co ważniejsze, sieci neuronalne stale zmieniają swoją postać pod wpływem naszych myśli, wspomnień, pragnień i doświadczeń.
*
Podobnie jak to się dzieje ze wszystkim w życiu, droga od pierwszego kroku do ostatniego nie biegnie po linii prostej, ale zygzakiem. U każdego wygląda inaczej.
*
Życiowy kryzys stanowi jedynie wyzwanie powiększone do drastycznych rozmiarów, a wyzwania są naturalną częścią życia. Nikomu nie uda się uniknąć tych mrocznych chwil, w których problem zmienia się w kryzys, ale nadciągająca katastrofa często staje się punktem zwrotnym w życiu.
Ostateczna ocena naszego życia zależy od tego, w jaki sposób radzimy sobie z jego najmroczniejszymi momentami. Czy staną się one punktem zwrotnym, czy też przeszkodą nie do pokonania.
*
[…]
czy nam się to podoba czy nie, poważne kryzysy pochłaniają całą naszą uwagę. Musimy się wtedy zmierzyć z wewnętrznym światem, który nagle okazuje się pełen zagrożeń i lęków, złudzeń w służbie życzeniowego myślenia, zaprzeczeń, sposobów na odwracanie uwagi od konfliktów. Świat „zewnętrzny” nie zmieni się, dopóki nie zmieni się nasze „wnętrze”. Zadajmy więc sobie pytanie: w jaki sposób mogę sięgnąć do głębszych zasobów mojego Ja w poszukiwaniu rozwiązań?
[…]
rozwiązania nigdy nie pojawiają się na tym samym poziomie, na którym występuje problem.
*
Odpowiedzi zawsze przychodzą, ponieważ umysł nigdy nie odcina się od kanałów komunikacji. Zadawanie pytań całemu wszechświatowi, jak niektórzy by to ujęli, pobudza go do reakcji. Tak czy inaczej, mądrość pokoleń przemawia na rzecz przekonania, że twórcze rozwiązania pojawiają się spontanicznie.
Deepak Chopra, Rudolph E. Tanzi, Twój supermózg,
przeł. Jarosław Mikos, Grupa Wydawnicza Foksal, Warszawa 2014.
(wyróżnienie własne)
Jesteśmy pewni istnienia mnóstwa rzeczy, które nie wydawałyby się rzeczywiste, gdybyśmy mierzyli je za pomocą widocznych, fizycznych świadectw, poczynając od muzyki i matematyki, a kończąc na miłości i współczuciu.
*
Nauki ścisłe są dumne ze swojego statusu w społeczeństwie, ale miałem także okazję osobiście przekonać się, że ta duma może przemienić się w arogancję w odniesieniu do wkładu, jaki w rozwój wiedzy wnoszą metafizyka i filozofia. Takie ryczałtowe odrzucanie wszystkiego, czego nie da się zmierzyć i sprowadzić do danych liczbowych, wydaje mi się nieprawdopodobnie ograniczone. Jak można sensownie odrzucać istnienie umysłu, nawet jeśli jest niewidoczny i wydaje się nieuchwytny, skoro cała nauka jest całkowicie intelektualnym przedsięwzięciem? Największe odkrycia naukowe przyszłości często zaczynają się jako ulotne marzenia przeszłości.
*
Zadawanie pytań i poszukiwanie odpowiedzi jest dla intelektu czymś naturalnym. Umysł ludzki ma nienasycony apetyt na wiedzę. W naszym życiu można wyróżnić dwie równoległe trajektorie. Przeżywamy swoje doświadczenia, a jednocześnie zadajemy sobie pytania dotyczące tych doświadczeń. Kora mózgowa, najmłodsza część mózgu, zajmuje się procesem myślenia we wszystkich jego aspektach, takich jak podejmowanie decyzji, wydawanie sądów, rozumienie i porównywanie. Dla neurologa kora mózgowa to najbardziej zagadkowa część mózgu. W jaki sposób neurony nauczyły się myśleć, a także, co jeszcze bardziej tajemnicze, w jaki sposób nauczyły się myśleć o myśleniu?
(tamże)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz