(4406+1). Protokół rozbieżności

intro
Przywileje mają to do siebie, że posiadający je ludzie są ślepi na ich brak. Przykłady. Wysoki człowiek ponarzeka, że trudno mu kupić długie spodnie, ale nie wymyśli, na czym polegają kłopoty niskich ludzi, bo wydaje mu się, że mają bez­pro­ble­mo­we ży­cie — spodnie można skrócić. Męż­czy­znom wy­da­je się, że cały ten feminizm to fa­na­be­ria, przecież kobiety mają wybór: mogą iść do pracy, ale mogą też „zostać” w do­mu. Zdrowym wydaje się, że chorzy mają szczęście, bo ci ostatni mogą wypocząć i ro­bić wyłącznie to, co chcą. Ludzie, posiadający dzie­ci, twierdzą, że ci bez nich ma­ją mo­rze czasu. I te de, i te pe. Do znudzenia.

Uprzywilejowani z łatwością zarzucają nieuprzywilejowanym łatwiejsze życie. Po­mi­mo pewnych niedogodności bycie wysoką osobą, mężczyzną, zdrowym czło­wie­kiem czy rodzicem jest przywilejem. I basta. Jakie masz przywileje? Bo zawsze mamy ja­kieś przywile, choć łatwiej dostrzec nam je u innych.

#1
Stare, dobrze mi znane, ale wciąż jare i trudno się nie zasmucić, że tak mądra ko­bie­ta, taką bzdurę napisała:

Lęk o nie [dzieci] wykracza poza zwykłą troskę o bliskiego człowieka, nie są w stanie zrozumieć go osoby niemające dzieci, nie daje wytchnienia i nie ma też końca.

Magdalena Moskal, Emil i my. Monolog wielodzietnej matki,
Wydawnictwo Karakter, Kraków 2021.
(wyrożnienie własne)

Naprawdę? W moich oczach usprawiedliwia Autorkę wyłącznie zaślepienie przy­wi­le­jem bycia matką, które wydaje się dawać jej prawo do wypo­wia­da­nia się na temat bez­dzietnych, choć gówno o nich wie. Lęk dzietnych jest większy niż bezdzietnych? Ciekawe, krzywdzące, a przede wszystkim wąt­pli­we. Funkcje poznawcze bez­dziet­nych są jakoś ograniczone faktem nie­po­sia­da­nia dzieci? Ciekawe i… głupie! W ten sam spo­sób hierarchowie kościoła z wyż­szo­ścią mówią kobietom, gdzie ich miejsce i jaka jest ich rola. Tak, powinno nas to oburzać.

#2
Stara prawda — punkt widzenia zależy od miejsca siedzenia. Wtedy po­ję­cia nie mia­łam, o idealnym świecie pisałam, o marzeniu, o tęsknocie.

A póki co, żyjemy w dziadowskim kraju, w którym płacisz, dopóki możesz, a jak już nie możesz, to jest to twoja prywatna sprawa — pewnie sobie źle pościeliłeś życie, więc sam sobie jesteś winny. A choroby ciężkie po ludziach łażą. Choroby, na któ­rych obsługę nie odłożysz.

I czytam takie „cùś”, i przecieram oczy ze zdziwienia, że taka mądra kobieta, i te pe, i te de, nie tylko tak myśli, skoro to napisała:

Nie chcieliśmy jako rodzina wchodzić w role ofiar i cały czas balansujemy na tej krawędzi. Jeśli założę obcasy i wyciągnę wyjściowe ciuchy, jestem ofiarą trochę mniej. Ale gdybym zbierała choćby jeden procent na dziecko, byłabym ofiarą już dużo bardziej.

(tamże)

Po przeczytaniu tych słów można tylko pogratulować wysokich zarobków męża lub tego, że choroba syna nie jest finansowo wymagająca. Nie wszyscy mają taki przywilej.

Moja choroba nie należy do miłych czy dobrze rokujących, jest wymagająca fi­zycz­nie, psychicznie i finansowo. Daje popalić nie tylko mnie, ale również tym, dla których jestem ważna. Pomyślcie, jakim szczęściem jest nie mu­sieć martwić się o środki na rehabilitację na trzy kolejne miesiące. A teraz wyo­braź­cie sobie, jakim niewyobrażalnym szczęściem jest nie martwić się o środ­ki na rehabilitację do 1.06.2022. Właśnie tak mam dzięki ludziom, którzy, mam nadzieję, nie myślą o mnie jako o ofierze losu.

Nie wpadłabym na to, że powinnam czuć się ofiarą. Czuję tylko wdzięczność.