Czterechsetna książka czytana w ulu w czasie wojny w sąsiednim kraju, której końca nie widać.
Jeszcze całkiem ciepły prezencik od Almy, książka dla „dzieciów” 6+. O blaskach i cieniach wyobraźni. I o tym, że zawsze istnieje dobra wróżka. Błędem jest tylko oczekiwanie, że będzie to młodziutka, szczupła kobieta w długiej, wytwornej sukni. Czasem to człowiek lub zwierzę, częściej sen czy tak drobny gest, że może wydawać się nic nieznaczącym przypadkowym grymasem. A tu, proszę! Otwierają się drzwi do zupełnie nowych nieznanych światów.
Il mio nome è Dory, ma tutti mi chiamano Birba. Questa è la mia famiglia, io sono la bambina piccola.
Mam na imię Dory, ale wszyscy wołają na mnie Urwis. To jest moja rodzina, ja jestem najmłodsza.
🖇
«E allora?» chiedo io.
«Allora, adesso che hai sei anni devi smetterla di comportarti come una bambina piccola!»
«Perché dite sempre che sono una bambina piccola?» mi lamento.
«Perché parli da sola» dice Viola.
«E fai i capricci» dice Luca.
«E giochi con i mostri» dice Viola.
— A więc? — pytam ja.
— Więc, teraz, gdy masz sześć lat, musisz przestać zachowywać się jak mała dziewczynka!
— Dlaczego zawsze mówicie, że jestem małą dziewczynką? — skarżę się.
— Ponieważ gadasz do siebie — mówi Viola.
— I kaprysisz — mówi Luca.
— I bawisz się z potworami — dodaje Viola.
🖇
[…] in realtà la mia casa è tutta piena di mostri. C’è il Mostro del
Gabinetto, che entra in bagno se ci stai troppo tempo.
C’è il Mostro del Ketchup, che fa degli strani rumori
quando strizzi
la bottiglia.
C’è anche il Mostro del Bucato,
il Mostro del Cassetto Rotto, il Mostro dell'Aspirapolvere, […], il Mostro del Salotto
eccetera.
[…] w rzeczywistości mój dom jest pełen potworów. Jest Potwór Toalety, który wchodzi do łazienki, gdy jesteś tam zbyt długo. Jest Potwór Ketchupu, który wydaje dziwne dźwięki, kiedy ściskasz butelkę. Jest Potwór Prania, Potwór Popsutej szuflady, Potwór Odkurzacza, […], Potwór Salonu, itd.
🖇
Dopo cena, Viola e Luca mi dicono che hanno una cosa importante da raccontarmi.
Po kolacji Viola i Luca mówią, że mają mi do opowiedzenia jedną ważną rzecz.
«Quindi, se fossi in te, smetterei di comportarmi come una bambina piccola... così [signora Arraffagracchi] non verrà a prenderti» conclude Viola. Per un attimo rimango in silenzio.
Devo pensare a un sacco di cose. Luca e Viola mi fissano, si aspettano che scoppi a piangere.
«Come fa a entrare in casa? Passa dalla porta principale? Suona il campanello?» chiedo.
Ma prima che rispondano, ho ancora qualche altra domanda da fare: «È pericolosa? Dovrò battermi con lei? Ha un lungo mantello nero?
È fatto di pelliccia? È pelliccia vera o finta?
Ha i denti marci? Se li lava? Ha un naso raccapricciante? Ha un gatto? Vive in una caverna? Ha le ossa molto lunghe?».
«NON LO SAPPIAMO! LASCIACI IN PACE!» urlano Viola e Luca mentre scuotono la testa e se ne vanno a grandi passi.
Li seguo per tutta la casa.
«O santo cielo! Cosa abbiamo fatto?» dice
Luca e si copre le orecchie.
«È l’idea peggiore che ci sia mai venuta» dice Viola cercando di seminarmi.
«Pessima davvero» dice Luca.
— Zatem, gdybym była tobą, przestałabym zachowywać się jak mała dziewczynka… w ten sposób [Łapigawronica] nie przyjdzie po ciebie — zakończyła Viola. Przez chwilę milczę.
Muszę pomyśleć o masie rzeczy. Viola i Luca gapią się na mnie, spodziewając się, że wybuchnę płaczem.
— Jak [Łapigawronica] wejdzie do domu? Wejdzie głównym wejściem? Zadzwoni dzwonkiem? — pytam. Ale zanim odpowiedzą, mam już kilka innych pytań. — Czy jest groźna? Będę musiała z nią walczyć? Ma długi czarny płaszcz? Futro? A futro prawdziwe czy sztuczne? Ma zepsute zęby? Myje je? Ma straszny nos? Ma kota? Żyje w jaskini? Ma długie kości?
— NIE WIEMY TEGO! ZOSTAW NAS W SPOKOJU! — kręcąc głową, krzyczą Viola i Luca i dają nogę.
Ciągnę się za nimi po całym domu.
— Jasny gwint! Co my zrobiliśmy? — mowi Luca i zakrywa uszy.
— To najgorszy pomysł, na jaki mogliśmy wpaść — mówi Viola, starając się mnie zgubić.
— Naprawdę najgorszy — mówi Luca.
🖇
Mi arrabbio moltissimo perché ha rovinato il mio nascondiglio.
«NON MI CERCARE. NON MI CERCARE!» grido.
Wkurzam się piekielnie, bo zniszczył moją kryjówkę.
— NIE SZUKAJ MNIE. NIE SZUKAJ MNIE! — wrzeszczę.
🖇
«Mi presti una freccetta?» chiedo a Luca mentre mi asciugo le lacrime.
«Tu sei matta» dice, e se ne va. Lo prendo per un sì.
— Pożyczysz mi rzutkę? — pytam Lukę, ocierając łzy.
— Jesteś szurnięta — mówi i idzie sobie. Biorę tę odpowiedź za tak.
🖇
Mi sdraio sull’amaca da sola e penso che forse Luca e Viola hanno ragione. Forse sono una bambina piccola.
Leżę sama w hamaku i myślę, że może Luca i Viola maja rację. Może jestem małą dziewczynką.
🖇
«Chi sei?» chiedo, e mi strofino gli occhi strizzandoli verso il sole.
«Sono la tua fata madrina» dice l’ometto mentre scende giù dall’albero come un koala.
«Sei sicuro?» gli chiedo, «Non sembri una fata madrina.»
«Be’, ne sono abbastanza sicuro» dice, anche se a me sembra un po’ confuso. «Be’, l’importante è che sono qui per aiutarti.» Dice che si chiama signor Bocconcino e che vive nel bosco.
«Ragazzi, mi serve eccome un aiuto!» dico.
«Puoi trasformarmi in qualcos’altro? Ho troppi problemi come umana.»
«Certo» risponde. "Che ne dici di un ananas?»
— Kim jesteś? — pytam i trę oczy, ktore mrużyłam patrząc pod słońce.
— Jestem twoją dobrą wróżką — mówi maluch, schodząc z drzewa na dół niczym koala.
— Jesteś pewny? — pytam go. — Nie wyglądasz na dobrą wróżkę.
— Cóż, tego jestem wystarczająco pewny — mówi, chociaż jak dla mnie wydaje się odrobinę zagubiony. — No, ważne jest, że jestem tutaj, by ci pomóc.
Mówi, że nazywa się pan Kąsek i że żyje w lesie.
— Ludzie, naprawdę potrzebuję pomocy! — mówię. — Możesz zmienić mnie w coś innego? Mam zbyt dużo problemów jako osoba ludzka.
— Pewnie — odpowiada. — Co powiesz na ananasa?
🖇
Il signor Bocconcino mi osserva attentamente. Mi annusa. Mi dà un colpetto con le dita.
Poi tristemente scuote la testa.
Pan Kąsek obserwuje mnie uważnie. Wącha mnie. Stuka mnie palcami. Potem żałośnie kręci głową.
Przykro mi. Nieważne.
Ma poi mi viene un’idea. «Che ne dici di un cucciolo?» chiedo. «Mi puoi trasformare in un cucciolo?»
«Come no!» dice saltando su tutto entusiasta.
Ale potem przychodzi mi do głowy pomysł:
— Co myślisz o szczeniaku? — pytam. — Możesz zmienić mnie w szczeniaka?
— Jasne! — mówi, skacząc z entuzjazmem.
🖇
URWISIE!
Co to za kipisz?
Kiedy zrobiłaś / ten bałagan?
NATYCHMIAST POSPRZĄTAJ!
🖇
«Eccola qui!» dico, e mostro la pallina rimbalzina con il braccio gocciolante di acqua del gabinetto.
— Oto jest! — mówię i pokazuję piłeczkę odbijającą się od ramienia ociekającego wodą z toalety.
Abby Hanlon, Dory fantasmagorica,
z j. ang. przeł. Sara Ragusa,
Terre di mezzo Editore, Milano 2016.
(wyróżnienie własne)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz