5613. W warzywniaku (VI)

Jabłoń:
(pod wrażeniem, że gdy majstruje się
rehabilitacyjnie przy szczęce,
to luzuje sie bark)

Rysia:
(kwituje drzewne zadziwienie)
Człowiek ma wiele końców,
za które można pociągnąć.

🍆

5612. 290/366

uśmiecham się, bo gdy­by to był samotny rejs wokół świata, powoli za­czy­na­li­byśmy się szykować na redę, by Cię przy­witać. dwadzieścia dwa miesiące każde z na­szej trójki samotne jest na swój własny sposób z powodu Twojej, Biały Kruku, ta­jem­ni­czej podróży.

ja wciąż w telefonie mam* zapisany Twój numer telefonu.

290/366

_________
  *  mam również wszystkie esemesy, które do siebie wy­sła­li­śmy przez ponad siedem ostatnich lat Twojego życia przed po­dró­żą za kres tego świata.

Autor(ka) nie do ustalenia.

Tak, wyjechać to zawsze trochę umrzeć, a umrzeć – to zawsze dorównuje nieco ja­kiejś tajemniczej podróży.

*

A śmierć to wielka przygoda, z której wę­dro­wiec nie po­wra­ca, zanurza się w nie­zna­nym i więcej już nie pisze kartek pocz­towych do bliskich.

Sándor Márai, Szkoła biednych,
przeł. Irena Makarewicz, Czytelnik, Warszawa 2024.

5611. Poza słowami (XIX)

fot. Hawwa, fragmenty.

5610. Panna cotta (CXXXIX)

ilustr. Bruno Bozzetto.

[  — ale dlaczego machasz ogonem, skoro nikogo nie ma?
    — uśmiecham się do całego świata…]

5609. 289/366

mądrość, która mi służy od lat, i którą po­winnam powtarzać jak mantrę co dnia — wol­no, wolniej, jeszcze wolniej — czasem nie zdąży przeciwdziałać ani rozpędzonej chęci na­tych­miast czy ale już!, ani znie­chę­ce­niu, gdy zdarzy mi się utknąć, mimo ogro­mu sta­rań, na dłużej, niż bym chciała, w miej­scu, w któ­rym nie chcę być.

już wiem! tej mądrości nie brakowało ni­cze­go poza szaliczkiem z wyha­fto­wa­ny­mi sło­wa­mi: doceń kierunek, który obrałaś, by nabrała niezbędnej mocy, by dać sobie radę już zawsze z roz­pę­dzo­ną niebezpiecznie chę­cią czy każ­dym na­tych­miast i ale już!

289/366

5608. [*] // 288/366

ten chłopiec podarował mi Bliźniaczą Licz­bę. patrzę na jedno z poniższych zdjęć i sły­szę, i nie chcę nigdy przestać słyszeć Jego sprężystych kro­ków sprzed wielu lat.

jak niesamowitą był osobą świadczy nie­ogar­nial­na dziura, z któ­rą od dziś mu­si­my na­uczyć się żyć, nie gubiąc ani grama wdzięcz­no­ści za chwi­le, gdy namolnie nas nauczał, że życie to czas wypełniony wspa­nia­ły­mi chwilami.

288/366

Faraday
(2010–2024)

fot. Bliźniacza Liczba, fragmenty.

To ni­gdy nie jest tylko pies. To ro­dzina.

Fredrik Backman, Zwycięzcy,
przeł. Anna Kicka, Marginesy, Warszawa 2023.

5607. Pracując nad rzeźbą…

Sadownik:
(wraca do ula, staje w drzwiach
i fachowo komentuje)
Hmmm, widzę, że mięsień
nadgrzebieniowy się ćwiczy.

Jabłoń:
(patrzy na Rysię z wyraźnym
znakiem zapytania na twarzy)
?!?

Rysia:
(uspokaja Drzewko)
Nie obraża cię.

🍆

(5605+1). Suplement do…

… 5605. Zamieniając ziarnka piasku w perły (X)

Autor(ka) nie do ustalenia.

doświadczenie jest zawsze silniejsze
niż krytyk wewnętrzny.
Perła

5605. Zamieniając ziarnka piasku w perły (X)

skąd TO wiesz?
*
intencja, by zrobić coś bardziej, jest pierwotna,
ale potem i tak dzieje się… tajemnica!
KD • Teachers
na jaki wtórny proces wskazuje krytyk wewnętrzny,
przed którym tak bardzo chce cię ochronić.
*
sygnał jest nitką,
która wciąga w nieznane.

★ ★

5604. 286/366

trój­bój. w jego ramach dyscypliny:
zauważaj, zaufaj*, pójdź** za tym!

mam zamiar go uprawiać już co dnia,
bo tylko wtedy czuję, że żyję.

286/366

_______
   *   że to ma sens.
  **  by odkryć tajemnicę.

5603. 284/366

zaplanowałam, za mało zrobiłam, prze­szłam, wy­my­śli­łam, prze­czy­tałam, na­pi­sa­łam, za mało? za mało!

zgadzam się — w ciągu ostatnich trzech dni zdecydowanie było za mało zachwytu nad drobiazgami two­rzą­cy­mi wspa­nia­łe ele­men­ty mojego uniwersum.

284/366

5602. 280–281/366 // Panna cotta (CXXXVIII)

     — to, na czym sku­piasz uwagę na ciut dłu­żej, przemienia cię, zauważyłaś? — zapytała mnie wczoraj od niechcenia świa­do­mość.

dziś syn­chro­nicz­ność podsunęła cytacik, a ja? i wczoraj, i dziś w niemym za­chwy­cie, na którego wyrażenie trudno znaleźć wła­ściwe słowa.

280–281/366

Tutto ciò che percepisci ha il potere di farsi reale. Fai atten­zio­ne, dunque! Tutte le avventure, tutte le vittorie e le cadute che affronterai nel Viaggio sono già scritte dentro di te!
  — Valeria Rivis
[Wszystko, co wyczuwasz, ma potencjał, by uczynić cię realnym. Więc uwa­żaj! Wszystkie przygody, wszystkie zwycięstwa i upadki, któ­rym przyjdzie ci stawić czoła na Drodze, są już zapisane w tobie!]

5601. Łomoląc historią

Gdy na urlopie czytałam poniższy fragment, pomyślałam, że zbiorę się i w końcu z poczty wydłubię otrzymane zdjęcia, zrobione w rodzinnym mieście poety/pieśnia­rza. Dziś przyszedł ten dzień.

W młodości łomoliłam Nim całymi latami. W ilu ludzi młodość wpleciony jest ten charakterystyczny głos? Z wieloma osobami mogłabym się przerzucać ulubionymi utworami. Zajęłoby nam to całą noc, a mimo to żaden kawałek nie powtórzyłby się dwa razy, jestem pewna. A gdyby przysiadł się pan Maciej, to i tydzień mogłoby być dla nas za mało, ale za to święto byłoby ogromne.

fot. El Sciur.

*

Ła­pa­ła rytm i mia­ła swo­je szla­gie­ry, co znać by­ło z oży­wie­nia, ja­kim za­twier­dza­ła mój wy­bór. Mo­im ner­wom Co­hen nie był do ni­cze­go po­trzeb­ny, ale ją ko­ił lub roz­krę­cał, za­wsze nie­nad­mier­nie, po­zwa­la­jąc nam unik­nąć nie­po­żą­da­nych wah­nięć. Hey, That’s No Way To Say Go­od­bye  to­wa­rzy­szy­ło nam przez do­bre kil­ka mie­się­cy par­tią swo­ich ryt­micz­nych schod­ków, ła­god­nym, acz wy­ra­zi­stym stop­nio­wa­niem uczuć, z li­nią ka­ta­ryn­ko­wą, pro­wa­dzo­ną na po­wol­nie roz­krę­ca­ją­cej się kor­bie. Da­wa­ły­śmy ra­dę to wy­tań­czyć: ja od­po­wia­da­łam za par­tię nóg, ona za stre­fę gór­ną eks­pre­sji. […]
     Re­je­stro­wa­ła cia­łem ko­lej­ne pro­gi mu­zycz­nej nar­ra­cji. „Ty, patrz, cze­ka, aż bę­dzie re­fren” – za­ga­jał mój oj­ciec. Od­po­wia­da­łam mru­gnię­ciem, by nie prze­rwać transu.
     Mia­ła si­łę na dłu­gie se­kwen­cje tań­ca, na śmiech.

Eliza Kącka, Wczoraj byłaś zła na zielono,
Wydawnictwo Karakter, Kraków 2024.

*

Leonard Cohen, Hey, That's No Way To Say Goodbye,
koncert w Londynie w 2009,
Dino Soldo (harmonijka ustna), Javier Mas (mandora).

you know my love goes with you
as your love stays with me

5600. Zawieszony listek

Zawieszona kawa — tak nazywa się bar w Rzymie. Nawiązuje on do nea­po­litańskiej tradycji płacenia za dodatkową kawę dla kogoś, kogo na nią nie stać.

Są choroby, których nie ogarniesz w pojedynkę, nie ogarniesz w ży­cio­wym duecie czy mocą całej ro­dzi­ny i przyjaciół. Po­trze­bujesz Lu­dzi, których być mo­że nigdy nie spotkasz.

Musisz zna­leźć w so­bie miej­sce, w którym masz pew­ność, że istot­nym jest, by dać tym Ludziom wy­bór, a nie decydować za nich, że wojna w Ukrainie jest ważniejsza, że wal­ka ze skutkami powodzi jest ważniejsza, że kryzys humanitarny na Bli­skim Wscho­dzie jest waż­niej­szy niż Twoje mierzenie się z tą chorobą.

Gdyby więc zawieszony listek dla Jabłoni był czasem ważniejszy, to całym Stadem z góry dziękujemy.

Choć nigdy nie damy rady się odwdzięczyć, mam nadzieję, że fan­ta­stycz­ne dziewczyny, na których pracę niezmiennie usiłujemy mieć środ­ki finan­so­we, i uparte, współtworzone przez niesamowite Osoby, „uśmiechną” Cię i za­du­mają nie raz nad pięknem chwil, które podarowuje nam wszystkim Los każdego dnia.

*
    Fundacja Dobro Powraca
    konto: 95 1140 1140 0000 2133 5400 1001
    tytuł przelewu: Dorota Cendrowska
    IBAN: PL 95 1140 1140 0000 2133 5400 1001
    SWIFT: BREXPLPWWRO

Osoby fizyczne, a także spółki osobowe, mogą odliczyć
od kwoty do opodatkowania do 6% dochodu (PIT),
a osoby prawne do 10% dochodu (CIT).

______________
     *  tę piękną grafikę wymyśliła i wykonała przekochana Kaan, a Jabłoń, cóż, popłakała się ze wzruszenia, na ile sposobów można ją czytać.

5599. Powroty…

Jabłoń:
(pertraktuje nocną pomoc, bo wtedy
spróbuje, po dwóch nocach przerwy,
trzecią noc spać w sypialni, po prawie
piętnastu miesiącach rehabilitacyjnego
łóżka w drugim końcu ula)

Sadownik:
Chcesz u mnie zależakować?

Jabłoń:
(podchwyciła natychmiastowe skojarzenie)
Jak wino! Upijesz się mną?

Sadownik:
O, nie, nie, nie!
Po winie jest kac-gigant.

Jabłoń:
Ja jestem zero procent!

5598. 276/366

zwyczajnie niezwykły punkt w czaso­prze­strze­ni: letnie sto­liczki na zewnątrz, ba­bio­let­nie łagodne słoneczne ciepło na twarzy, jesienne dary natury, zimowa herbata w me­nu i — jak nic! — re­in­kar­na­cja siostry Heniutki we wróbelku, który od­waż­nie krę­cił w naszym kierunku głową, żebrząc ze skra­ju bla­tu sto­licz­ka obok. orze­chem wło­skim po­czę­sto­wa­ny został z radością nie raz.

zdrowi ludzie przychodzą tam na szybką ka­wę, drobne spo­tka­nia biznesowe w casu­al­ach, po bagietkę na zakwasie czy cro­is­san­ta, a ja dałam się tam wczoraj zabrać, by de­lek­to­wać się chwi­lą życia poza domem.

276/366

Nareszcie jesień. Szczęśliwie nadeszła ko­lej­na pora roku. Aż chciało się dziękować za wszystko z całego serca. Uczucie, o ja­kie za młodu nigdy by się nie podejrzewała.

Chisako Wakatake, Pójdę sama, przeł. Dariusz Latoś,
Wydawnictwo W.A.B., Warszawa 2023.

☆

[…] wczesną jesienią. […] po­czu­cie, że coś dobiega końca, nim człowiek jest rze­czy­wi­ście go­tów się z tym rozstać.

Gillian McAllister, Nie to miejsce, nie ten czas, przeł. Anna Tomczyk, Wydawnictwo Znak, Kraków 2023.