3989. O relacjach

Kochasz? Jak bardzo? Pokaż!

Wymiękłam. Za dużo. Potrzebuję siebie i tylko siebie — introwertyczny slow life, sztuk: raz — muszę, żądam, poproszę. Nie, nie zmieniasz planów. Pakujesz sukę i wio! Kocham Cię! Bardzo! Do zobaczenia! Zadbam o siebie. Telefon będę mia­ła przy so­bie w miarę mo­żli­wości. Tak, jakby co, oczywiście, pamiętam. Pa!

Wypchnęłam ⅔ Stada wczoraj rano za drzwi. Urlop wytchnieniowy należy się rów­nież nieuleczalnie chorym. Kocham! Bardzo! Ale potrzebuję siebie dla siebie — wy­łącz­nie, jak na lekarstwo, na­ty­chmiast!

Cztery godziny później, gdy z Dżo rehabilitowałyśmy me ciało, przypomniało mi się o kotach i psach, o śniegu i deszczu. Wspomniałam o tym, że choć wiem, że He­niu­tki nie ma w domu, to i tak co chwilę łapię się na zaskoczeniu, że mój ruch nie po­wo­du­je kudłatego ruchu lub przynajmniej kontroli psich oczu spod nie­śpie­sznie pod­nie­sio­nych kudłatych po­wiek, nie mówiąc o tym, że wciąż słyszę Jej pazury na par­kie­cie. Dżo ma tak samo ze swoją kocicą, gdy ona wyjeżdża. Obie nie mamy tak z naszymi Małżami, Dżo do­dat­ko­wo (o zgrozo!) nie ma tak ze swoimi dziećmi.

Kochamy? Na pewno? Bardzo!

Alison Moyet, Is This Love.