Otrzymałam dziś te piękne, mądre słowa...
I zdałam sobie sprawę z tego, że... wierzę
w piękno, w mądrość, w miłość, w dobro, w sens
w człowieku, w świecie, w chwili...
A to czyni niemożliwe możliwym,
prawdopodobnym, pewnym... to kiedy?
Jabłoń, która nie rodzi, należy wyciąć, usłyszałam.
Jak to jest: żyć, być, śnić i nieprzerwanie marzyć,
gdy prawie ci wmówiono, że jesteś taką Jabłonią?
Jak to jest kwitnąć przez cały rok? Rozkwitać każdego dnia?
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz