Cotygodniowe odliczanie literek, raz, poślizgnięte jeden dzień. Czas na odgruzowanie książek w „papierzu”, pomyślałam, gdy zajmowałam się prezentoczytaniem. Ta książka czekała na mnie pół roku bez jednego tygodnia. Czekała, bo ilustracje, które w pierwszej chwili wydały mi się fajnie, nie były nachalne w zachęcaniu do czytania. Prezentom czasem trzeba dać czas, by obdarowany nimi „ludź” dojrzał do zachwytu. Dojrzałam.
Ilustracje wciąż mnie nie zachwycają, ale pomysł na opowieść już tak. W tłumaczeniu na moje to historia o osobie, która, obdarzona „zielonymi” zdolnościami, czuje się ich ofiarą. Próbuje je ukryć, zniknąć je, zaprzeczyć ich istnieniu, uciec od nich, by nigdy nie musieć za nie wziąć odpowiedzialności. I wtedy na scenę wchodzi inna perspektywa tej opowieści. To zdolnościom przydarzyła się narośl w postaci ludzkiej osoby, którą muszą wszędzie ze sobą ciągnąć, rodząc nie lada frustrację.
I finał, co w sumie jest nowym początkiem. Zdolności bez ludzi, ludzie bez zdolności pełnią życia nie pożyją, nie zrealizują się. Twoje zdolności nie są Twoim wrogiem, choć przez dziesięciolecia mogły narobić Ci kłopotów, zafundować alienację i pełnowymiarowe niezrozumienie.
[to historia / kolorów, stworów / i więzi]
🖇
[Pewnego razu była dziewczynka, / która urodziła się z WIELKĄ / zieloną dłonią.]
🖇
Si chiamava Lenore e man mano
che cresceva si chiedeva di continuo...
[Miała na imię Leonore i w miarę / jak dorastała, wciąż się pytała…
dlaczego muszę mieć / tę WIELKĄ zieloną dłoń?]
🖇
A scuola nessun altro aveva
una GRANDE mano verde
[W szkole nikt inny nie miał / WIELKIEJ zielonej dłoni,
ani żadnej innej zielonej rzeczy…
ręka Paula / stopa Sylvii / ucho Marka
nos Benny’ego / łokieć Edith / brew Jake’a]
🖇
[Na szczęście to była lewa ręka,
więc dziewczynka nie miała potrzeby
używać jej często,]
🖇
[a dzięki bożonarodzeniowemu prezentowi od cioci Nancy]
[była w stanie mieć ją zawsze schowaną.]
[zaaaaa ciasno!]
🖇
Srotolò la parte rimanente
della sciarpa
[Rozwinęła pozostałą część / szalika]
e la GRANDE mano verde disse
con una vocina buffa:
[i WIELKA zielona dłoń powiedziała
śmiesznym głosikiem:
— Dzięki! / Owinęłaś mnie / tak ciasno, że
miałam trudności / z oddychaniem.]
🖇
[ — O, fantastycznie! Jakby nie / było wystarczająco paskudnie mieć WIELKĄ zieloną dłoń. / Teraz mam WIELKĄ zieloną GADAJĄCĄ rękę! ]
🖇
Nessuno vorrà mai essere mio amico...
[Nikt nigdy nie będzie chciał być moim przyjacielem…]
[Mógłbyś, proszę, zostawić mnie na zawsze w spokoju?]
🖇
[Pewnego razu była Niesamowita / zielona dłoń,
która urodziła się z Małą Czerwoną Naroślą.]
🖇
Si chiamava Chuck e man mano
che cresceva si chiedeva di continuo...
[Miała na imię Chuck i w miarę / jak dorastała, wciąż się pytała…
dlaczego muszę mieć / tę Małą Czerwoną Narośl?]
🖇
[Żadna z innych WIELKICH dłoni / nie miała Małej Czerwonej Narośli]
[ani żadnej innej czerwonej rzeczy…
ogon Joeya / stopa Orlaka / zęby Keitha
dziób Norberta / łuski Rachel / gardło Neptune’a]
🖇
Non riusciva proprio a sfuggirle
[Zielona dłoń nie była w stanie uciec przed Małą Czerwoną Naroślą.]
(choć naprawdę bardzo się starała)
🖇
[W oddali coś ogromnego, / okrągłego, pełnego światła / zaczęło się wznosić.]
[Ponieważ nigdy nie byłam w stanie patrzeć poza / mój ciemny
szalik, nie miałam pojęcia, / że istnieje coś takiego.]
🖇
[w tym ciepłym i przyjaznym świetle
rozumiem, że nie jesteś naroślą
jesteś osobą!]
🖇
e anche se siamo
diversi
non significa che non proviamo
le stesse emozioni…
[a chociaż jesteśmy / różni,
nie znaczy to, że nie doświadczamy
tych samych emocji…
że każdy z nas nie może być częścią / pięknej historii drugiego]
🖇
[Nagle wszystko stało się / lepsze…]
[i wszystko wyglądało lepiej!]
🖇
Non mi ero mai reso conto di quanto
il mondo potesse essere luminoso…
quando ci si ricorda che siamo tutti
collegati.
[Nigdy nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo
świat może być słoneczny…
kiedy przypomina się nam, że wszyscy jesteśmy
połączeni.]
Matthew Gray Gubler, La bambina con la grande mano verde,
przeł. z j. angielskiego Sante Bandirali, Uovonero, Crema 2024.
(tamże)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz