(2356+16+62). Chyłkowałam (III)

 wpis przeniesiony 1.04.2019. 
 (oryginał z zawieszkami) 

Odmóżdżyć Drzewko. Przestać myśleć analitycznie, synchronicznie, konstruktywnie. Nie zachować w piśmie ani jednej literki. Zaordynowałam sobie. By nie zwariować, nie załamać rąk do końca autoempatycznie dorzuciłam czystą przyjemność (wyłącznie) z czytania. Poszło Drzewko! Ćwiczenia i Chyłka, tylko!

To w tym tomie są słowa Jeana Rigaux, od których wszystko się dla mnie zaczęło. Trzecia Chyłka łyknięta z ogromną przyjemnością.

     — Pani Chyłka?
     — Wystarczy Chyłka — odparła pod nosem. — Przez „panią” czuję się, jakbym miała zaraz zaczynać poszukiwania męża, imienia dla dziecka, żłobka i potencjalnego przedszkola.

*

     — Co robimy? — zapytał.
     — Nic.
     — To świetne wyjście.
     — Jedyne możliwe — odparła cicho.

*

[…] chciałabym potwierdzić pewne kwestie, a inne doprecyzować.

*

     — Poważnie — zapytał. — Będziesz robił rasistowskie żarty drugiego sortu?
     — Jesteśmy sami — odparł chudzielec, wzruszając ramionami. — Nikt nas nie słyszy, to mogę. Każdy tak robi.
     — Nie każdy.
     — Bzdura. Nawet ci broniący praw mniejszości w domowym zaciszu robią sobie z tego jaja.
     — Ta? A skąd o tym wiesz?
     — Ja wiem wiele rzeczy — odparł enigmatycznie Kormak.

*

Przez chwilę oboje milczeli. W tej ciszy wymienili prawdopodobnie więcej wiadomości niż za pomocą słów.

*

     — Słucham?
     Joanna zaklęła pod nosem. Przyzwyczajenie nie stanowiło drugiej natury człowieka, tylko pieprzone przekleństwo, pomyślała.

*

Zawsze brakowało mu pragmatyzmu i tę dziurę w charakterze niestety wypełnił idealizm.

*

[…] czasem bronią największego kalibru jest cisza.

*

     — To musiało zostać zrobione — powiedział.
     Szczypior prychnął i pokręcił głową.
     — Myślisz, że jak użyjesz formy bezosobowej, poczujesz się mniej winny? — zapytał.
     — Nie.
     — To dobrze. Przyjmij to na klatę.

Remigiusz Mróz, Rewizja,
Czwarta Strona, Poznań 2016.
(wyróżnienie własne)