Jabłoń:
(przy porannej kawie wróciła do wczorajszego wieczoru)
Jak ty wczoraj na mnie spojrzałeś!
Sadownik:
Jak?
Jabłoń:
(przeżywa jeszcze raz tamtą chwilę)
Sadownik:
Z miłością?
(po chwili z teatralną powagą)
Tylko nie myl tego z pożądaniem!
Jabłoń, która nie rodzi, należy wyciąć, usłyszałam.
Jak to jest: żyć, być, śnić i nieprzerwanie marzyć,
gdy prawie ci wmówiono, że jesteś taką Jabłonią?
Jak to jest kwitnąć przez cały rok? Rozkwitać każdego dnia?
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz