(4928+2). O pięknej pamięci

Najbardziej zaskakująca dla mnie osoba na spo­tkaniu: Niespodzianka — do wczoraj zna­łam Ją tylko z opowieści — napisała dziś do mnie:

Mam swoje drzewo wspomnień. Konary tego drzewa to inicjały tych, którzy odeszli, ale pozostają w mojej pamięci.

Poruszyły mnie te słowa, zachwyciło drzewko. Poru­szy­ły i zachwyciły — i sło­wa, i drzew­ko — do łez. Tych do­brych, bo z wdzięczności. Dzisiaj wyszyła ini­cja­ły Białego Kruka, tym samym że­gna­jąc się z Nim. Poruszona po­pro­si­łam o zgodę na Jej słowa i drzew­ko. Otrzy­małam ją i będą tu — i sło­wa, i drzew­ko — już zawsze pod ręką.

nie umierają Ci, którzy żyją w naszej pamięci.
Autorka: Najwspanialsza Niespodzianka.