5196. 259/365

ży­cie Białego Kruka zmieniło kolory wraz z moim początkiem tu. moje życie zmieniło barwy wraz z Białego Kruka tu końcem. jakim koń­cem, skoro nie tylko Beethovena wciąż tu z miłością grają?

259/365

Autor(ka) nie do ustalenia.

*

Ko­niec ży­cia jest tak samo nie­moż­liwy do po­wstrzy­ma­nia jak jego po­czą­tek, pierw­szych ani ostat­nich od­de­chów nie mo­żemy za­trzy­mać, tak samo jak nie mo­żemy za­trzy­mać wia­tru.

*

Naj­trud­niej­szy do znie­sie­nia fakt zwią­zany ze śmier­cią jest taki, że ży­cie po pro­stu to­czy się da­lej. Czas się nie przej­muje.

*

[…]  gdy umie­rają nie­któ­rzy lu­dzie, to tak, jakby urwała się wstążka od ba­lo­nika. Nie bra­kuje nam tego, kim byli, tylko tego, co tra­cimy, gdy ich nie ma.

*

Cmen­ta­rze po­wstały jako swo­iste punkty koń­cowe, jed­nak dla wielu z nas każdy na­gro­bek to znak za­py­ta­nia. Dla­czego? Dla­czego wła­śnie ty? Dla­czego tak szybko? Gdzie te­raz je­steś?

*

Gdzie­nie­gdzie leżą jesz­cze po­wa­lone drzewa, szkody wy­rzą­dzone przez wi­churę na­dal wi­dać w ogród­kach, wiatr z nie­zwy­kłą lek­ko­ścią dep­cze ilu­zję tego, że o czym­kol­wiek de­cy­du­jemy.

*

     – Bę­dzie za­je­bi­ście bo­leć przez za­je­bi­ście długi czas. Nie­któ­rzy do­ro­śli po­wie­dzą, że czas le­czy rany, ale tak, kurde, nie jest. Czło­wiek staje się je­dy­nie w chuj tward­szy. Boli wtedy, kurde, tro­szeczkę mniej.
     – Strasz­nie dużo klniesz. – Dziew­czynka się uśmie­cha, pierw­szy raz tego dnia ką­ciki jej ust się uno­szą.
     – Wcale że, kurwa, nie. Jest to w chuj nie­prawda! – re­cho­cze Benji.

*

Słowa? Nie ma na to słów.

*

Sta­ramy się po pro­stu żyć swoim ży­ciem, z in­nymi, z sa­mymi sobą. Przyj­mo­wać ra­dość, gdy ją czu­jemy, unieść ża­łobę, gdy nas po­chła­nia […].

Fredrik Backman, Zwycięzcy, przeł. Anna Kicka,
Wydawnictwo Marginesy, Warszawa 2023.
(wyróżnienie własne)

*

Ludwig van Beethoven, VII Symfonia A-dur, Allegretto,
Members of the London Symphony Orchestra, Terry Davies (dyrygent),
White Raven’s Favorites Playlist 2022, #70.